Μαύρα τριαντάφυλλα, το δέντρο της ζωής, ο φάρος που δείχνει τον δρόμο στις χαμένες ψυχές, ο κύκλος της ύπαρξης..η ταινία έχει αρκετές αλληγορικές εικόνες, οπότε οι καλά διαβασμένοι έχετε τα μάτια σας ανοιχτά.
Ο Peter Jackson σκηνοθετεί εξαιρετικά, συνδυάζοντας ένα αρρωστημένο θρίλερ με ένα γλυκό αφηγηματικό παραμύθι. Το τρίο των σεναριογράφων γνωστό και δοκιμασμένο, διασκεύασε το ομότιτλο βιβλίο της Alice Sebold. Στην παραγωγή και ο Spielberg.
To πολύ γλυκό soundtrack υπογράφουν οι Brian Eno και Leo Abrahams.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, ο Walhberg αρκετά μέτριος αλλά ο P. Jackson τον διαχειρίζεται με τέτοιο τρόπο που καλύπτει όλα τα κενά του. Η μικρή Saoirse Ronan κάνει τα περισσότερα παιδάκια που παίζουν στις ελληνικές ταινίες να μοιάζουν με άψυχες ξύλινες κούκλες. Η Rachel Weisz απλά περνάει απαρατήρητη, ενώ η Susan Sarandon στον ρόλο της προχώ θείας είναι αρκετά καλή.
Το καπέλο μας θα βγάλουμε στον κύριο που βλέπουμε παρακάτω, τον καταπληκτικό Stanley Tucci, μικροκινήσεις, εκφράσεις-βλέμματα και το όλο στήσιμο του χαρακτήρα είναι άριστο.
Τα συναισθήματα που μου έδωσε αυτή η ταινία πλησίασαν αρκετά και μου θύμισαν μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, το Fountain του Aronofski. Αυτή είναι η έβδομη τέχνη, εικόνες μαγευτικές και εξωπραγματικές που εξαντλούν την φαντασία (στην οπτικοποίηση του μεσοδιαστήματος μεταξύ ζωής - παραδείσου). Το να παρακολουθείς ένα θέμα τόσο βαρύ, χωρίς να αφαιρείται ούτε σταγόνα από την σοβαρότητα του και να παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε στο τέλος να εισπράττεις την ελπίδα σε έναν πραγματικά τόσο σκοτεινό κόσμο, είναι απλά μαγεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου