Laugh trigger

 "Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι άνθρωποι δε διασκεδάζουν καν σε ένα πάρτι, που υποτίθεται ότι είναι διασκεδαστικό πράγμα. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουν χιούμορ. Όλοι ισχυρίζονται ότι διαθέτουν χιούμορ, αλλά πολλοί λένε ψέματα, ενώ ακόμα περισσότεροι εξαπατούν τον εαυτό τους.

 Έτσι εξηγείται η επιτυχία των κωμικών εκπομπών και των κωμωδιών στην τηλεόραση. Αυτές οι εκπομπές μπορεί να είναι φτιαγμένες δίχως ίχνος χιούμορ, ωστόσο ένα σωρό άνθρωποι ξεκαρδίζονται στα γέλια επειδή χαρακτηρίζονται αστείες. Το κοινό -που επίσης δεν έχει χιούμορ- ξέρει ότι είναι ασφαλές να γελάσει, ότι επιβάλλεται να γελάει μ' αυτές τις εκπομπές.

 Αυτά τα ψυχαγωγικά σόου αποτελούν για την κοινωνία των άνευ χιούμορ ανθρώπων ό,τι ο κατασκευαστής τεχνητών μελών για τους ανάπηρους που έχουν χάσει ένα χέρι ή ένα πόδι. Επιτελούν έργο θεάρεστο, πιο σημαντικό ίσως κι από το να δίνεις φαγητό στους φτωχούς."

"Life Expectancy" D. Koontz

 Στο παραπάνω απόσπασμα ο Koontz έδωσε την απάντηση στο ξεχασμένο ερώτημα που δεκαετίες πριν είχε απασχολήσει το παιδικό μυαλό μου και χωρίς να μπορώ τότε να το εξηγήσω, το είχα καταχωνιάσει στην τελευταία βιβλιοθήκη πίσω πίσω και σ' ένα ψηλό ράφι μαζί με διάφορα άλλα καθημερινά αναπάντητα παιδικά (αφελή) ερωτήματα.

 Είχα παρατηρήσει ότι στα πρώτα κωμικά αμερικάνικα σήριαλ ύστερα από την κάθε ατάκα που ακουγόταν, ένας καταιγισμός ηχητικών γέλιου κατέκλυζε την μίξη του ήχου. Είτε από το κοινό που παρακολουθούσε live το γύρισμα στο studio και ο floor manager που παρακολουθούσε το σκριπτ έδινε το σύνθημα στο κοινό το οποίο απελευθέρωνε ξεσπάσματα γέλιου είτε χρησιμοποιώντας αποθηκευμένα ηχητικά δείγματα τα οποία ενώνονταν στην τελική μίξη πριν βγει στον αέρα το επεισόδιο.

 Θυμάμαι ότι αρχικά δεν καταλάβαινα γιατί να ακούω άλλους να γελάνε και μάλιστα το έβρισκα ενοχλητικό. Παρατηρούσα πότε ακούγονταν τα "αυθόρμητα" αυτά γέλια και σύγκρινα πότε εγώ έκρινα μια ατάκα ή στιγμή κωμική και πότε δεν συμφωνούσα. Πολλές φορές μάλιστα αναρωτήθηκα μήπως όντως ο συγκεκριμένος διάλογος ή γκριμάτσα ή οτιδήποτε άλλο περιείχε κάτι αστείο το οποίο εγώ δεν καταλάβαινα και έπιανα τον εαυτό μου αργότερα να γυρνάει πίσω και να κάνει μια σύντομη ασυνείδητη ανάλυση, μήπως και υπάρχει κάτι βαθύτερο στο αστείο αυτό ή αν απλά δεν συνέπιπτε με την δική μου αίσθηση του χιούμορ.

 Έχουμε ανάγκη λοιπόν από το γέλιο και περισσότερο ανάγκη από το πράσινο φως που θα μας επιτρέψει να γελάσουμε.  Κάνοντας ένα βήμα παραπέρα αναρωτιέμαι εάν πρέπει να διδαχθούμε τα συναισθήματα για να μπορέσουμε να τα αισθανθούμε και να εκφραστούμε, όπως γίνεται με το απλό αυτό παράδειγμα της υπόδειξης του τι θεωρείται αστείο και ασφαλές ώστε να μπορέσουμε να πυροδοτήσουμε τις τόσο απαραίτητες ορμονικές εκκρίσεις; Μπορούμε να τα καταλάβουμε όταν τα αισθανθούμε ή αντίστοιχα μπορούμε να τα αισθανθούμε όταν τα καταλάβουμε;

 Αν είναι έτσι, η έννοια της διαπαιδαγώγησης αποκτά ένα άλλο διευρυμένο νόημα.

Σίγουρα την αγάπη την διδάσκεσαι από την νηπιακή σου ηλικία (ή και όχι) και το πρώτο ζυμωτήριο είναι το οικογενειακό περιβάλλον..


Γελάστε άφοβα χωρίς ενδοιασμούς και τύψεις.